Story of Narayan Murti

. नारायण मुर्ती यांनी
लिहिलेल्या कथेचे भाषांतर...

कथा खूप ह्रुदयस्पर्शी आहे
जरुर वाचा...!
.
माझी पत्नी आतून ओरडली,
"आता किती वेळ तो पेपर
वाचत बसणार आहात...?
आता ठेवा तो पेपर आणि
तुमच्या लाडक्या लेकीला
खायला दिलय ते
संपवायला सांगा...!"
.
मामला गंभीर
वळण घेणार
असे दिसलं..!
मी पेपर बाजुला सारला
आणि घटनास्थळी
दाखल झालो...
.
सिंधू,
माझी एकुलती एक
लाडाची लेक रडवेली
झालेली होती.
डोळे पाण्याने
काठोकाठ भरलेले.
.
तिच्या पुढे एक दहिभाताने
पूर्ण भरलेला बाऊल होता.
सिंधू, तिच्या वयाच्या मानाने
शांत व समजुतदार, गोड
आणि हुशार मुलगी होती.
.
मी बाऊल उचलला
आणि म्हणालो,
"बाळ, तू चार घास खाशील का..?
तुझ्या बाबा साठी...?"
.
सिंधू,
माझी बाळी; थोड़ी नरमली;
पालथ्या मुठीने डोळे पुसले.
आणि म्हणाली,
"चार घासच नाही,
मी सगळ संपविन."
थोडी घुटमळली
आणि म्हणाली,
"बाबा,
मी हे सगळ संपवल तर...
तुम्ही मला मी मागीन
ते द्याल..?"
.
" नक्की...!"
तीने पुढे केलेल्या
गुलाबी हातात मी हात दिला
आणि वचन पक्के केले.
.
पण आता मी थोडा गंभीर झालो.
"बाळ, पण तू कंप्यूटर किंवा
दुसर एखाद महागड खेळण
मागशील तर आता बाबाकडे
तेवढे पैसे नाहीयेत बेटा...!"
.
"नाही बाबा..! मला तस
काही नको आहे...!"
तिने मोठ्या मुश्किलीने
तो दहीभात संपवला...
.
मला माझ्या पत्नीचा आणि
आईचा खूप राग आला.
एवढ्या छोट्या मुलीला
कुणी एवढ खायला देतात...?
ते पण तिला न आवडणार.
.
पण मी गप्प बसलो.
सगळ मोठ्या कष्टाने खाऊन
संपविल्यावर हात धुऊन
सिंधू माझ्यापाशी आली...
.
डोळे अपेक्षेने मोठे करून.
आमच्या सगळ्यांच्या
नजरा तिच्याकडे होत्या.
"बाबा, मी या रविवारी सगळे
केस काढून टाकणार...!"
तिची ही मागणी होती...
.
"हा काय मुर्खपणा चाललाय...?
काय वेड बीड लागलय काय...?
मुलीचे मुंडण...? अशक्य...!"
.
सौ चा आवाज वाढत
चालला होता...!
"आपल्या सगळ्या
खानदानात आसल काही
कुणी केल नाही...!"
आईने खडसावले.
"ती सारखी टिव्ही पहात असते...!
त्या टिव्हीमुळे आपली संस्कृती
आणि संस्कार वाया चालले आहेत...!"
.
"बेटा, तू दुसर काही
का मागत नाहीस...?
या तुझ्या कृत्यामुळे
आम्ही सगळे दु:खी होऊ...!
तुला आम्हाला बघवेल का सांग...?"
.
"सिंधू, बेटा आमचाही विचार कर...!"
मी विनवणीच्या स्वरात म्हटले...
.
"बाबा, तुम्ही पाहिलत ना
मला तो दहीभात संपवन
किती जड जात होत ते...!"
.
आता ती रडायच्या बेतात होती.
"आणि तुम्ही मला त्याबदल्यात
मी मागीन ते द्यायचं
कबूल केल होतं...!
आता तुम्ही मागे हटता आहात.
मला कोणत्याही परिस्थितीत
दिलेल वचन पाळणा-या
राजा हरिश्चंद्राची गोष्ट
तुम्हीच सांगितली होती ना...?
.
आपण दिलेली वचने
आपण पाळलीच पाहिजेत...!"
मला आता ठाम पणा
दाखवणे भाग होते...
.
"काय डोके-बिके फिरलेय काय..?"
आई आणि सौ. एकसुरात...
.
आता जर मी दिलेला
शब्द पाळला नाही.
तर सिंधू पण दिलेला
शब्द तिच्या पुढल्या
आयुष्यात पाळणार नाही.
.
मी ठरविले,
तिची मागणी पूरी केली जाईल...
.
गुळगुळीत टक्कल केलेल्या
सिंधूचा चेहरा गोल असल्याने
आता तिचे डोळे खूप मोठे
आणि सुंदर दिसत होते...
.
सोमवारी सकाळी मी तीला
शाळेत सोडायला गेलो.
मुंडण केलेली सिंधू
शाळेत जाताना बघणे
एक विलक्षण दृष्य होत.
ती मागे वळली आणि
टाटा केला मी ही
हसून टाटा केला...
.
तेंव्हाच एक मुलगा
कार मधून उतरला आणि
त्याने तिला हाक मारली,
"सिंधू माझ्यासाठी थांब."
.
गंमत म्हणजे त्याचे ही
टक्कल केलेले होते.
अच्छा, हे असं आहे तर
मी मनात म्हणालो...
.
त्या कार मधून
एक बाई उतरल्या आणि
माझ्या पाशी आल्या..!
"तुमची सिंधू किती
गोड मुलगी आहे.
तिच्यासोबत जातोय
तो माझा मुलगा,
हरीष नाव त्याचे.
त्याला ल्यूकेमिया
(Blood cancer) झालाय.

.
येणारा हुंदका त्यानी
आवंढा गिळून दाबला
आणि पुढे म्हणाल्या,
.
"गेला पूर्ण महीना
तो शाळेत आला नाही.
केमोथेरपि चालु होती.
त्यामुळे त्याचे सगळे
केस गळाले.
तो नंतर शाळेत यायला
तयारच नव्हता.
कारण मुद्दाम नाही तरी
सहाजिकच मुले चिडवणार...
.
सिंधू मागच्याच आठवड्यात
त्याला भेटायला आली होती.
तिने त्याला तयार केले की
चिडवणा-यांचे मी पाहून घेइन
पण तू शाळा नकोस बुडवू...
.
मी कल्पनाही केली नव्हती
की ती माझ्या मुलासाठी
आपले इतके सुंदर केस
गमवायला तयार होईल...
.
तुम्ही तिचे आईवडील
किती भाग्यवान आहात.
अशी निस्वार्थी आणि निरागस
मुलगी तुम्हाला लाभली आहे..."
.
ऐकून मी स्तब्ध झालो.
माझ्या डोळ्यातून
अश्रू ओघळले.
मी मनाशी म्हणत होतो...
माझी छोटीशी परी
मलाच शिकवते आहे.
खर निस्वार्थ प्रेम
म्हणजे काय ते...
.
या पृथ्वी वर ते सुखी नव्हेत
जे स्वत:ची मनमानी करतात
सुखी तेच की जे दुस-यावर
जिवापाड प्रेम करतात आणि
त्यांच्यासाठी स्वत:ला
बदलायलाही तयार होतात...
.
आपल्यालाही आपलं आयुष्य
सिंधू सारख बदलता यायला पाहिजे...

😊😊😊😊😊😊😊😊
शेअर करायची गरजच नाही.
आवडली असेल ही लघुकथा
तर तुम्हीच ठरवा काय करायचं...