एकदा भगवान श्रीकृष्ण आणी अर्जुन एका गावाच्या दिशेने चालत नीघाले होते. अर्जुन श्रीकृष्णाला सारखा खोचकपणे वीचारत होता, कर्णालाच का सगळे सर्वश्रेष्ठ दाता म्हणून संबोधतात आणी मला का नाही?
लगेच कृष्णाने समोरच्या दोन टेकडयांचे रूपांतर सोन्याच्या टेकडयांमध्ये केले आणी अर्जुनाला म्हणाला, हे सगळे सोने गावकरयांमध्ये वाटून टाक.अट एकच एकूण एक सोने तू दान केले पाहीजेस.
     लगेच अर्जून जवळच्या गावात गेला आणी तीथे त्याने जाहीर केले की, मी प्रत्येक गावकरयांला सोने दान करणार आहे आणी त्यासाठी प्रत्येकाने टेकडीपाशी यावे.लोक अर्जूनाच्या मागे टेकडीच्या दीशेने चालू लागले. पुढे अर्जुन छाती काढून चालत होता. मागे गावकरी त्याचा जयजयकार करत होते.
  दोन दिवस, दोन रात्री काम चालू होते. अर्जून खोदत होता आणी सोने काढून लोकांना देत होता. पण टेकडी थोडीदेखील संपली नव्हती.लोक सोने घेऊन घरी जायचे आणी परत येऊन रांगेत उभे राहायचे.आता अर्जून अगदी दमून गेला होता. पण त्याचा अहंकार त्याला माघार घेऊ देत नव्हता. शेवटी त्याने कृष्णाला सांगितले की बास....आता यापुढे मी काम करू शकत नाही.

मग कृष्णाने कर्णाला बोलावले आणी सांगितले की, या दोन सोन्याच्या टेकडया आहेत त्या तू लोकांना दान करून टाकायच्या.
    लगेच कर्णाने पंचक्रोशीतील गावकरयांना बोलावले आणी सांगीतले की, या दोन सोन्याच्या टेकडया तुमच्या आहेत.
एवढे सांगून कर्ण तीथून नीघून गेला. लोक सोने वाहून नेऊ लागले.
अर्जून चकीत होऊन पाहात बसला. हा वीचार आपल्या मनात का आला नाही, या प्रश्नाने तो अस्वस्थ झाला.
  श्रीकृष्ण मिश्कीलपणे हसले आणी म्हणाले, अनावधानाने का होईना तू सोन्याकडे आकर्षीत झालास. तू गर्वाने प्रत्येक गावकरयाला सोने वाटू लागलास. जणू काही आपण उपकार करतो आहोत अशा थाटात तू दान करत होतास.  कर्णाच्या मनात असले काहीही नव्हते. त्याने दान केले आणी तो नीघूनही गेला. आपले कुणी कौतुक करतंय, गुणगान गातंय. हे पाहण्यासाठी देखील तो थांबला नाही. व्यक्ती प्रकाशाच्या मार्गावर चालत असल्याचे हे लक्षण आहे.

  कुठलेही दान-देणगी अथवा काम हे कर्तव्य म्हणून केले पाहीजे. त्या बदल्यात लोकांनी आपले कौतुक करावे, शुभेच्छा द्याव्यात, धन्यवाद द्यावेत, मोबदला द्यावा, प्रसिद्धी मिळावी अशी अपेक्षा ठेवणे म्हणजे ते काही निरपेक्ष काम वा दान नसते.
कुठल्याही परताव्याची अपेक्षा न ठेवता कृती करावी.
त्याची कुठेना कुठेतरी दखल ही घेतली जात असते.